Francesca Lai speelt “Vader Jacob” op één haar, met haar mond als klankkast.
Slaapt gij nog?
Wachten op de trein is eigenaardig. Je verveelt je en gaat subtiele, maar zichtbare gebaren maken om de tijd, die eeuwig lijkt, te doden: je loopt rond, je kijkt naar je eigen schoenen, je tikt op de bank met vingers of voet, misschien het ritme van een lied dat door je hoofd gaat, je bijt op je lippen of je draait sleutels om je vingers... Ik zie een speelse tendens in die 'dode ' momenten, een speelse houding waaraan het lichaam meedoet.
Tijdens het spelen met mijn haar, vlechten en spannen, als een gewoonte of tic, ontdekte en ontwikkelde ik de mogelijkheden van één enkele haar. Ik vond mijzelf opnieuw uit als een muziekinstrument, met de haar als snaar en de mond als klankkast.
Het ontbreken van dingen is voor mij zeer vruchtbare grond, die me laat vinden wat er is, in dit geval dat wat het dichtste bij is: je eigen lichaam. Alle klokken luiden, of hebben de potentie om te luiden.
Francesca Lai
Are you
sleeping…?
The waiting
for the train moment, is a peculiar moment. People are bored and start to do
very subtle but visible gestures to kill the time which seems to be eternal:
you walk around, you look at your own shoes, you hit the bench with the
fingers or the foot, perhaps making a rhythm of a song that’s running in
your head, you bite your lips or turn the keys around your fingers... I
notice a sort of, playful tendency in this “dead” moments, a playful
attitude in which the body is involved.
I found myself braiding, playing, tensing my hairs as a habit or a sort of tic that I started to notice and develop finding out the potential of a single hair and I reinvented myself as an instrument in which the hair is the string and the mouth the harmonic box.
The lack of things
it’s for me a very fertile ground that makes me find sources in what’s
already ,in this case one of the closest thing there are: your own body.
All the bells ring, or can ring potentially..
Francesca Lai